Εκδήλωση-συζήτηση
για την Οικονομική Κρίση
Πέμπτη 27/11/ο8 και ώρα 20:30
στο δεύτερο όροφο της Α ΦΕΠΑ
Απέναντι απο την Αϊθουσα Η/Υ
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Να φοβάσαι τις «δικτατορίες» που δεν βγάζουν τανκς…
Το Πολυτεχνείο, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, μπορεί να μην το ζήσαμε αλλά ήμασταν εκεί. Εκεί όπου ακούστηκε τόσο ηχηρά η αγωνία και η ανάγκη των φοιτητών για την κατάκτηση μιας ελευθερίας πραγματικής μακριά από καπιταλιστικές, ιμπεριαλιστικές πολιτικές και παρεμβάσεις που υπονομεύουν και καταργούν τη λαϊκή βούληση και κυριαρχία. Εκεί όπου οι φοιτητές, οι εργάτες, σύσσωμος ο λαός αμφισβήτησε ενεργά και αντιπαρατέθηκε, προτάσσοντας το ίδιο του το κορμί, τη βία του συστήματος. Και δεν περιοριζόταν στη σωματική βία που ασκούσε η Χούντα στα χρόνια της δικτατορίας, αλλά αντίθετα αντιπαλεύτηκε το βιασμό που υφίστανται οι ελευθερίες και οι αυτονόητες ανάγκες μας. Τα γεγονότα του Νοέμβρη του ΄73 δεν έγιναν συμπτωματικά και τυχαία όπως επιχειρείται να ερμηνευτεί. Ήταν η συνάρτηση ιστορικοπολιτικών συνθηκών και αγώνων οργανωμένων της Αριστεράς που κορυφώθηκαν στην πάλη του φοιτητικού κινήματος και ανέδειξαν τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην οργάνωση της ριζοσπαστικής πρωτοπορίας και την έκρηξη των μαζών.
«Σπάστε την πόρτα και τσακίστε τους…» διέταξε ο επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο και το τανκ οδηγούμενο «τυφλά» από έναν στρατιώτη, που είχε διαταγές να ασφαλίσει τη θυρίδα ορατότητας ώστε να εκτελεί ψυχρά και να μην λυγίσει, με έναν στριγγλό ανατριχιαστικό θόρυβο ρίχνει τις χονδρές σιδεριές της πύλης και τους τσακίζει…
Και σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε, έτσι και σήμερα επιχειρούν να κλείσουν τις θυρίδες ορατότητας μας ώστε να μουδιάσουν τις αντιδράσεις της συνείδησης μας. Οι μόνες διαφορές μας με εκείνον τον στρατιώτη – υπόδουλο κομμάτι του συστήματος – είναι ότι αντί για στρατιωτική στολή εμείς έχουμε το σχετικό προνόμιο της «επιλογής» στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού και αντί να υπακούμε στις διαταγές ενός ανώτερου αξιωματούχου υπακούμε σε αυτές του κεφαλαίου, όποιοι και αν είναι οι διαχειριστές του. Και αυτό δεν είναι υπερβολή παρά μόνο ο κύριος άξονας της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. που προσπαθούν με τρομοκρατία και καταστολή να ψηφίσουν νομοσχέδια που πλήττουν και υποβαθμίζουν άμεσα την καθημερινότητα μας και περιορίζουν βασικά πολιτικά μας κεκτημένα.
Τότε αγωνίζονταν για ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τώρα τα αιτήματα αυτά όχι μόνο παραμένουν αδικαίωτα αλλά δέχονται συστηματική επίθεση από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν τη χούντα. Το ψωμί της επόμενης μέρας για τους εργαζομένους είναι αβέβαιο, καθώς ιδιωτικοποιούνται οι ΔΕΚΟ, καταργείται η μονιμότητα, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, ελαστικοποιούνται οι εργασιακές σχέσεις και παγιώνεται μια κατάσταση λιτότητας, ανεργίας, χωρίς ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη, χωρίς συλλογική διεκδίκηση εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων. Το δικαίωμά μας σε δημόσια και δωρεάν παιδεία τα τελευταία χρόνια απειλείται σε πολλαπλά μέτωπα. Η αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16, μια σειρά από αλληλεπικαλυπτόμενους νόμους (νόμος πλαίσιο, Αξιολόγηση, Ι.Δ.Β.Ε., ΔΟΑΤΑΠ, πρότυπος εσωτερικός κανονισμός) και η ενσωμάτωση ευρωπαϊκών κοινοτικών οδηγιών, όπως αυτή για τα Κ.Ε.Σ., επιχειρούν να μετατρέψουν το Πανεπιστήμιο σε λειτουργικό όργανο της αγοράς του κεφαλαίου. Κάτι που διεκπεραιώνεται μέσα από τη θέση του manager, των τετραετών επιχειρηματικών προγραμμάτων, τις ειδικεύσεις – κατατμήσεις των γνωστικών αντικειμένων που οδηγεί σε υποβάθμιση των πτυχίων μας, την «πειθάρχηση» των φοιτητών και τη λειτουργία βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων ανταποδοτικότητας. Οξύνουν ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις και θέτουν νέους φραγμούς στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα μέσω περικοπών της φοιτητικής μέριμνας, των κοινωνικών παροχών και την αναγνώριση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Και όσον αφορά στο αίτημα για ελευθερία, το άσυλο που κατακτήθηκε με αγώνες του λαού και της νεολαίας, τίθεται έμπρακτα υπό αμφισβήτηση, ενώ ταυτόχρονα επιχειρείται και θεσμικά η κατάργησή του και κατ’ επέκταση η ποινικοποίηση των καταλήψεων και οποιασδήποτε άλλης μορφής αντίστασης. Περιορίζεται η ελευθερία έκφρασης ακόμα και σε χώρους συνδικαλισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει επιλογή του κράτους να τρομοκρατεί και να χτυπάει κινήματα που γίνονται επικίνδυνα για το ίδιο. Αυτό γίνεται είτε με τις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ), είτε με τους παρακρατικούς μηχανισμούς (δολοφονία Τεμπονέρα, απόπειρα δολοφονίας Κουσούρη,…). Ωστόσο, τα νεολαιίστικα και εργατικά κινήματα ποτέ δεν κάμφθηκαν από τέτοιου είδους απόπειρες και απάντησαν με περαιτέρω μαζικοποίηση και ενδυνάμωση, διαφυλάσσοντας το πολιτικά επικίνδυνο περιεχόμενό τους.
Τα όπου γης Πολυτεχνεία εξακολουθούν να είναι το αγκάθι της κάθε υπνωμένης συνείδησης. Παλεύουν για να τσακίσουν όχι μόνο την Χούντα αλλά και τις αιτίες που γεννούν τις χούντες. Παλεύουν όχι για να αλλάξουμε αφεντικά, αλλά για να πάρουμε τις δικές μας τύχες στα χέρια μας, και θα τις πάρουμε!
«Σπάστε την πόρτα και τσακίστε τους…» διέταξε ο επικεφαλής των στρατιωτικών τμημάτων που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο και το τανκ οδηγούμενο «τυφλά» από έναν στρατιώτη, που είχε διαταγές να ασφαλίσει τη θυρίδα ορατότητας ώστε να εκτελεί ψυχρά και να μην λυγίσει, με έναν στριγγλό ανατριχιαστικό θόρυβο ρίχνει τις χονδρές σιδεριές της πύλης και τους τσακίζει…
Και σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε, έτσι και σήμερα επιχειρούν να κλείσουν τις θυρίδες ορατότητας μας ώστε να μουδιάσουν τις αντιδράσεις της συνείδησης μας. Οι μόνες διαφορές μας με εκείνον τον στρατιώτη – υπόδουλο κομμάτι του συστήματος – είναι ότι αντί για στρατιωτική στολή εμείς έχουμε το σχετικό προνόμιο της «επιλογής» στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού και αντί να υπακούμε στις διαταγές ενός ανώτερου αξιωματούχου υπακούμε σε αυτές του κεφαλαίου, όποιοι και αν είναι οι διαχειριστές του. Και αυτό δεν είναι υπερβολή παρά μόνο ο κύριος άξονας της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. που προσπαθούν με τρομοκρατία και καταστολή να ψηφίσουν νομοσχέδια που πλήττουν και υποβαθμίζουν άμεσα την καθημερινότητα μας και περιορίζουν βασικά πολιτικά μας κεκτημένα.
Τότε αγωνίζονταν για ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τώρα τα αιτήματα αυτά όχι μόνο παραμένουν αδικαίωτα αλλά δέχονται συστηματική επίθεση από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις που διαδέχτηκαν τη χούντα. Το ψωμί της επόμενης μέρας για τους εργαζομένους είναι αβέβαιο, καθώς ιδιωτικοποιούνται οι ΔΕΚΟ, καταργείται η μονιμότητα, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, ελαστικοποιούνται οι εργασιακές σχέσεις και παγιώνεται μια κατάσταση λιτότητας, ανεργίας, χωρίς ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη, χωρίς συλλογική διεκδίκηση εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων. Το δικαίωμά μας σε δημόσια και δωρεάν παιδεία τα τελευταία χρόνια απειλείται σε πολλαπλά μέτωπα. Η αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16, μια σειρά από αλληλεπικαλυπτόμενους νόμους (νόμος πλαίσιο, Αξιολόγηση, Ι.Δ.Β.Ε., ΔΟΑΤΑΠ, πρότυπος εσωτερικός κανονισμός) και η ενσωμάτωση ευρωπαϊκών κοινοτικών οδηγιών, όπως αυτή για τα Κ.Ε.Σ., επιχειρούν να μετατρέψουν το Πανεπιστήμιο σε λειτουργικό όργανο της αγοράς του κεφαλαίου. Κάτι που διεκπεραιώνεται μέσα από τη θέση του manager, των τετραετών επιχειρηματικών προγραμμάτων, τις ειδικεύσεις – κατατμήσεις των γνωστικών αντικειμένων που οδηγεί σε υποβάθμιση των πτυχίων μας, την «πειθάρχηση» των φοιτητών και τη λειτουργία βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων ανταποδοτικότητας. Οξύνουν ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις και θέτουν νέους φραγμούς στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα μέσω περικοπών της φοιτητικής μέριμνας, των κοινωνικών παροχών και την αναγνώριση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Και όσον αφορά στο αίτημα για ελευθερία, το άσυλο που κατακτήθηκε με αγώνες του λαού και της νεολαίας, τίθεται έμπρακτα υπό αμφισβήτηση, ενώ ταυτόχρονα επιχειρείται και θεσμικά η κατάργησή του και κατ’ επέκταση η ποινικοποίηση των καταλήψεων και οποιασδήποτε άλλης μορφής αντίστασης. Περιορίζεται η ελευθερία έκφρασης ακόμα και σε χώρους συνδικαλισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει επιλογή του κράτους να τρομοκρατεί και να χτυπάει κινήματα που γίνονται επικίνδυνα για το ίδιο. Αυτό γίνεται είτε με τις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ), είτε με τους παρακρατικούς μηχανισμούς (δολοφονία Τεμπονέρα, απόπειρα δολοφονίας Κουσούρη,…). Ωστόσο, τα νεολαιίστικα και εργατικά κινήματα ποτέ δεν κάμφθηκαν από τέτοιου είδους απόπειρες και απάντησαν με περαιτέρω μαζικοποίηση και ενδυνάμωση, διαφυλάσσοντας το πολιτικά επικίνδυνο περιεχόμενό τους.
Τα όπου γης Πολυτεχνεία εξακολουθούν να είναι το αγκάθι της κάθε υπνωμένης συνείδησης. Παλεύουν για να τσακίσουν όχι μόνο την Χούντα αλλά και τις αιτίες που γεννούν τις χούντες. Παλεύουν όχι για να αλλάξουμε αφεντικά, αλλά για να πάρουμε τις δικές μας τύχες στα χέρια μας, και θα τις πάρουμε!
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Νέα ΓΣ την Πέμπτη 13/11
Την Τετάρτη το βράδυ ήταν προγραμματισμένη Γενική συνέλευση του ΣΟΦΕΠΑ. ΜΑζεύτηκαν 85 καταμετρημένα άτομα. Η προσπάθεια αυτή για ΓΣ σημαδεύτηκε απο την απουσία των ΠΑΣΠ και ΠΚΣ οι οποίες μπλόκαραν την προσπάθειοα αυτή, μή βάζοντας ούτε μια ανακοίνωση αλλά κι αμε την απουσία τους απο την ΓΣ. Η Granma αντιλαμβανόμενη την Διαδικασία της ΓΣ σαν την μόνη διαδικασία η οποία μπορεί να δώσει απάντηση στα καθημερινά προβλήματα μας, και σαν το μόνο πεδίο σύνθεσης και αναπτυξης των αιτημάτων του συλλόγου μας έκανε ότι ήταν δυνατό για να πάμε σε μια μαζική διαδικασία. Παρόλα αυτά αποφασίστηκε να μην ονομαστεί ΓΣ η Συζήτηση που έγινε και μα γίνει νέα προσπάθεια αυτήν την Πέμπτη 13/11 ώστε ή διαδικασία να είναι πιο μαζική.
Θεωρούμε ο ΣΟΦΕΠΑ οφείλει να πάρει θέση για μία σειρά απο θέματα που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας μέσα και έξω απο την εστία, όπως είναι τα νομοσχέδια και οι ρυθμίσεις για τα ΚΕΣ, την αξιολόγηση, τον ΔΟΑΤΑΠ, τα ΙΔΒΕ, τον Ν. Πλαίσιο. Επίσης δεδομένης και της χρονικής περιόδου , 17 Νοεμβρίου, οφείλουμε σαν σύλλογος να πάρουμε μέρος στις τριήμερες εκδηλώσεις του ΠΟλυτεχνείου και να συμμετάσχουμε στην αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ με δικό μας πανό και να φωνάξουμε συνατά τα συνθήματα του πολυτεχνείου που είναι πιο επίκαιρα απο ποτέ δεδομένης της συντονισμένης επίθεσης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ απέναντι στα δικαιωματά μας και τα συμφέροντά μας.
ΟΛΟΙ λοιπόν ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 13/11
ΣΤΙΣ 21:00 στο σαλόνι της Α ΦΕΠΑ
Να είμαστε όλοι εκεί.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ
Θεωρούμε ο ΣΟΦΕΠΑ οφείλει να πάρει θέση για μία σειρά απο θέματα που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας μέσα και έξω απο την εστία, όπως είναι τα νομοσχέδια και οι ρυθμίσεις για τα ΚΕΣ, την αξιολόγηση, τον ΔΟΑΤΑΠ, τα ΙΔΒΕ, τον Ν. Πλαίσιο. Επίσης δεδομένης και της χρονικής περιόδου , 17 Νοεμβρίου, οφείλουμε σαν σύλλογος να πάρουμε μέρος στις τριήμερες εκδηλώσεις του ΠΟλυτεχνείου και να συμμετάσχουμε στην αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την πρεσβεία των ΗΠΑ με δικό μας πανό και να φωνάξουμε συνατά τα συνθήματα του πολυτεχνείου που είναι πιο επίκαιρα απο ποτέ δεδομένης της συντονισμένης επίθεσης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ απέναντι στα δικαιωματά μας και τα συμφέροντά μας.
ΟΛΟΙ λοιπόν ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 13/11
ΣΤΙΣ 21:00 στο σαλόνι της Α ΦΕΠΑ
Να είμαστε όλοι εκεί.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)