Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία που φαίνεται να φτάνει σε αδιέξοδο. Μνημόνια, πολυνομοσχέδια, διαπραγματεύσεις φαίνεται να μην δίνουν απάντηση στην κρίση. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια πολιτική συνεχίζεται με πείσμα από ‘’αριστερές ‘’ κυβερνήσεις, ΕΕ, ΔΝΤ βουλιάζοντας ακόμα περισσότερο τα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Την ίδια στιγμή η ίδια αυτή πολιτική δίνει αβάντα στα αφεντικά και το ιδιωτικό κεφάλαιο, πράγμα που αποδεικνύεται ακόμα ακόμα και από τις ίδιες τις συμφωνίες του ελληνικού κράτους με το ΔΝΤ και
όσα ψηφίζονται στο ελληνικό κοινοβούλιο βλ. συμφωνία για τα αεροδρόμια, συμφωνία για τα λιμάνια, μικρή ΔΕΗ κλπ.
Παράλληλα, στα εργασιακά έρχεται αν εδραιωθεί ένα πραγματικά διαφορετικό καθεστώς εργασίας με όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε να είναι απλά ιστορία για τους νεότερους. Το πλάνο προβλέπει μαύρη ανασφάλιστη εργασία, άθλιες συνθήκες εργασίας, ελαστική εργασία, η σταθερή δουλειά γίνεται παρελθόν και τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας τύπου voucher κανόνα. Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο κατάργησε ακόμα και τα στοιχειώδη: δωρεάν περίθαλψη και συντάξεις. Όλα αυτά αφορούν κυρίαρχα τη δική μας γενιά διότι το καθεστώς αυτό εμάς βρίσκει εργαζόμενους.
Παράλληλα αυτές τις μέρες συνεχίζεται η εκκένωση της Ειδομένης με τη μεταφορά των μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης-κέντρα διαλογής και τα σύνορα ερμητικά κλειστά υπό την προστασία FRONTEX, NATO. Η κατάσταση όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι εξομαλύνεται, ολοένα και χειροτερεύει. Ακόμα και αν στον Πειραιά και τη πλ. Βικτώρια δεν βλέπουμε τους μετανάστες, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος τελείωσε. Αντίθετα, η κατάσταση αυτή μεταφέρεται στους δήμους, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στην Τουρκία, όπου και πολλοί μεταφέρονται με βάση τη νέα συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας.
Η πολιτική αυτή πιάνει και την εκπαίδευση και την εστία. Για αυτό άλλωστε και οι ιδιωτικές εταιρείες λαμβάνουν κεντρικό ρόλο στα πανεπιστήμια και στις εστίες (βλ. εργολαβίες εστιατορίου, φύλαξης, καθαριότητας κλπ) και η φοιτητική μέριμνα μετατρέπεται σε μια αόριστη έννοια. Πιο συγκεκριμένα σχεδόν σε όλες τις εστίες πανελλαδικά εδραιώνονται ακαδημαϊκά –ανταποδοτικά κριτήρια και ενοίκια που οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς και πετούν έξω από τις σπουδές χιλιάδες παιδιά της εργατικής τάξης (τουλάχιστον 100 παιδιά μένουν έξω από τις δικές μας εστίες κοκ).
Η όλη κατάσταση ουρλιάζει ταξικό πόλεμο και ζητάει απάντηση. Για εμάς η απάντηση βρίσκεται στην οργάνωση μας από τα κάτω, δηλαδή στην οργάνωση σε κάθε κοινωνικό χώρο και χώρο δουλειάς και το συντονισμό όλων αυτών στο δρόμο. όλα τα παραπάνω είμαστε εμείς που θα ζήσουμε στο έπακρο. Είναι η τωρινή και μελλοντική μας καθημερινότητα!
Για αυτό και οφείλουμε να πάρουμε θέσεις μάχης! Οφείλουμε να αμφισβητήσουμε την παρούσα κατάσταση και μέσα από τις συλλογικές μας διαδικασίες να χαράξουμε το δρόμο των αναγκών μας.Οργανωνόμαστε μέσα στην εστία. Συμμετέχουμε στις γενικές συνελεύσεις! Συμμετέχουμε στις εκλογές για τη διασφάλιση όλων αυτών! Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να νεκρώσει το σύλλογο που έχει δώσει τόσες μάχες!
Στις 26 Μάη στηρίζουμε Granma-ΑΝ.ΑΡ.ΠΑ. στη ΦΕΠΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου